İKİ KERE KAYBETTİK!

Samsunspor hem sahada hem de masada kaybetti bence.
Maç başlamadan bence turu kaybetmiştik…

Bu bence rakibe verilen bir ödünden de daha büyüktü.

Bu ödünden daha büyük olan ne miydi?
Ne demek Atatürk şehrinde stada Atatürk pankartını sokamamak.
Hadi bunu UEFA istedi.
Tamam anladık.
20 Ocak 1989 futbol şehitlerimizin adlarını stattan kim neden kaldırır?
Bu işgüzarlıktan başka bir şey değil.
Bunu bu millete nasıl anlatacak Samsun’u yönetenler?
En riskli müsabakaymış.
Vay beee…
Tek bir aksi olay oldu mu?
Ne oldu ki…
Ne bekliyordunuz?

*
Yunanlı meslektaşlarımızı ağırladık ve de uğurladık.
Onların Samsun basınına yapamadığı ev sahipliğini biz onlara fazlasıyla yaptık.
Hem ikramda hem de güler yüzle gösterdiği davranışıyla Samsun basını sınıfı geçti.
*
Fakat; Samsun’u yönettiğini iddia edenler, yönetenler bence stada rahmetli bir eski futbol şehidinin adını stada sokamayarak çuvalladılar.
Alayı sınıfta kaldı.
Biz içimizde maç başlamadan kaybetmiştik.
Bu yenilgiden de daha ağır bir durum.
Turu geçersin kaybedersin, çok da önemli değil.
Futbolun doğasında üç ihtimal de var.
*
Bu alınan (0-0) beraberlik bize turu kaybettirmedi, bizden çok şey aldı götürdü.
Birlikteliğimizi, beraberliğimizi ve en önemlisi bizi biz yapan değerlerimize sahip çıkamayarak, bizi bir yoz düşüncenin içine attı.
İşte ben buna daha çok üzüldüm!
*
Samsunspor’un armasındaki adamdan korktular!
Korkmakta da haklılardı.
O adam onların atalarını İzmir’de denize dökmüştü.
Biz atamızı müsabaka boyunca, sadece iki dakikalığına taraftarın yaptığı ‘Mustafa Kemal’in askerleriyiz’ tezahüratıyla anabildik.
*
Kendi öz vatanında öz evlatlarına sahip çıkamayan bir taraftar ve takım görüntüsü vermek bizi yönetenleri bilmem ama benim ağrıma gitti.
Yazık!
Durum bundan ibarettir.
Yalandan hiç evelemeye gevelemeye ve de kıvırmaya hiç gerek yok.
Hiç kimse maval okumasın.
UEFA; Emin Kar’ı, Muzaffer Badalıoğlu, Zoran Tomiç, Mete Adanır, Nuri Asan ve Asım Özkan’ı bilmez.
Bu işgüzarlıktan başka bir şey değil.
*
Sen ne büyüksün mavi gözlü dev adam!
Hala daha o gözlerinden bile korkuyorlar!
Ne mutlu Türküm diyene!